Het heeft even geduurd, niet dat ik niets te schrijven had hoor. Het punt was dat ik ergens gelezen had over blogstress. En om dit te voorkomen is het handig om je vaste schare lezers zo nu en dan even op het verkeerde been te zetten, zodat de verwachtingen niet al te hoog gespannen worden. Vandaarom dus! Tja vaste schare: 21 views op mijn vorige inzending. Dat is dus maar liefst 8 views meer dan normaal. Eerlijkheidshalve moet gezegd: ik heb er 3 vrienden bij gekregen, dus verlagen de waarneming met 3 waardoor we op de beoogde 5 stuks uitkomen. Er zijn dus 5 mensen in mijn vriendengroep die dus niet geïnteresseerd zijn in gewone verhaaltjes, maar wel als er iets erg is gebeurd. Althans... daar lijkt het nu op! Tijd om het te bewijzen. Zoals beloofd dus weer een mierzoet epos over gelukzalige zaken nummer 2 van 3 zullen we maar zeggen. Elk jaar als het lente wordt is er één onvermijdelijkheid. En nu heb ik het eens niet over hooikoorts (toch genoemd ). We gaan de straten weer onveilig maken met onze Oranje collectebussen. Oftewel: Anjeractie! En nu hoor ik al mensen denken. Wanneer komt het gelukzalige moment.... Want inderdaad, je wilt niet weten wat een collectant allemaal naar zijn hoofd geslingerd krijgt. Dit jaar had ik gelukkig niet zo heel veel problemen. Slechts een hond die wat enthousiast was en per ongeluk een Doberman pincher was. Zijn meer dan vriendelijk, aardige doch beschaafde baasjes waren dit keer niet thuis en tot mijn grote opluchting bleef onze ontmoeting bij een heel vrolijk doch doordringend geblaf. Hetgeen ik op mijn beurt weer even vrolijk beantwoorde met een welgemeende sprint terug over het tuinpaadje. Mijn collega bedelaars hadden het iets minder naar het zin gehad. Bij sommige honden is het baasje wel thuis en het wil dan nog wel eens gebeuren dat, terwijl het baasje met de deur op de kier even de portemonnee gaat halen, de hond de snoodaard alvast van een paar geniepige tandafdrukjes voorziet. En in feite heeft de hond gelijk. Immers, het is en blijft zijn taak om ervoor te zorgen dat er geen geld het huis verlaat! (Daarom zijn de meeste honden verzot op mannen terwijl de gemiddelde vrouw minder sympathie kunnen verwachten. Maar dat terzijde) Hoe fijn dat je meestal toch gewoon te maken hebt met mensen. Zo was er die man met een neutje teveel op die een lid van het "heeftunogietsovervoordeanjercollecte comité" te lijf ging. Ik zeg: "biertje minder, heb je ook mooi een muntje over voor de collectant". Maar dit zijn de excessen. Eigenlijk zijn de meeste mensen best beschaafd en communicatieve wezens. Hoewel, ze hebben over het algemeen wel veel moeite met het afzeggen van de donatie. Gewoon "nee, sorry" is een prima antwoord op de vraag heeft u er nog iets voor over de anjeractie. Toch? Neen! Velen verschuilen zich achter: "Nee daar doen wij niet aan mee" of "Wij gireren altijd" . Hallo?? Ik vraag toch niet of je een stukje mee wilt lopen? Ik kom niet vragen of u een concert van de plaatselijke fanfare wilt dirigeren? Nu moet ik zeggen dat internet bankieren de boel erg gemakkelijk heeft gemaakt. Maar een eurootje naar de hartstichting en 50 cent voor de lokale tombola heb ik nog nooit overgemaakt. Het goede doel in kwestie neemt de moeite om een collecte te organiseren, een paar honderd collecte bussen te huren, reclame te maken zodat men op de hoogte is, zij zorgt voor een leuke uitleg en koddige attentie voor de collectanten en verzorgt diverse plichtplegingen richting toezichthouder teneinde de accreditatie veilig te stellen. De gemeente op zijn beurt geeft aan de collecte goedkeuring door middel van een vergunning. En dan is er ook nog een mens die tijd vrijmaakt om dit doel te steunen door met weer en wind langs de huizen te trekken om een paar honderd euro op te halen. Nogmaals: "Nee, sorry" is een prima antwoord, maar een klinkertje in de bus maakt toch meer indruk. (En ja, dat kan dus ook met 10 cent) en gelukkig snappen de meeste mensen dit concept gewoon. En dat maakt een collectant blij. Maar het kan toch gekker: Ik kwam bij een zeer leuke boerderij aan met van die gezellige schotten bij de ramen in boeren groen, rood en wit. Geen bel, maar een ouderwetse klopper. Kijk en dat is helder. Je klopt, je hoort en bent gerust gesteld. In tegenstelling tot de meeste bellen die je aan de voordeur niet hoort. Je moet er dan maar vanuit gaan dat het wordt gehoord. Nee, de duidelijk hoorbare klopper voorkomt namelijk dat je moet klepperen aan de brievenbus of erger nog, op het raam moet kloppen. Een dame deed open en kijk mij aan met een stralende glimlach, ze hoort mijn vraag aan en vraagt geïnteresseerd terug waar het allemaal voor is. Terwijl ik op mijn best probeer uit te leggen dat cultureel meer is dan de fanfare en de toneelvereniging, maar dat ook monumenten en groenvoorzieningen worden onderhouden pakt ze met een vriendelijk gebaar haar portemonnee en steekt een 2 euromunt in de bus. We kijken elkaar aan. Ik met een "dankjewel-voor-deze-gift" blik, zij met een "dankjewel-dat-je-dit-kwam-ophalen-want-dat-scheelt-me-weer-gireren" blik. We hadden elkaar gelukkig gemaakt. Op de terugweg struikelde ik vrij onhandig over het tuinhekje en viel wankelend tegen de struik. Daarvandaan, via de scherpe klink met een stevige plof op de trottoirband. Au! Een pijnlijk gezicht, maar wel met een grote glimlach!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten