Tja, en dan heb je dus een hele lijst goede voornemens, lees je in een of ander management boek dat het maken van goede voornemens eigenlijk een zwaktebod van jezelf is. Door te zeggen ik ga meer dit doen, geef je iedereen aan sorry dat ik dit en dat te weinig doe. zucht. Als je iets wilt veranderen, doe dat dan niet op een bepaalde datum, maar wees pro-actief en ga er meteen werk van maken. En dat lees je dan net in het nieuwe jaar. Weg goede voornemens, maar hoe zit het dan met al die plannen die je maakt. (al dan niet toevallig beginnend met: "in januari ga ik...")Na ampele overweging toch maar besloten om deze plannen uit te gaan voeren. Al heten het niet meer goede voornemens. Het zijn nu projecten geworden. Ik heb een aantal projecten die ik nu oppak en een aantal projecten die ik dus later oppak. Niet echt proactief, maar ja ik moet toch ook mijn time-management in de gaten houden. Wat zijn die lopende projecten dan, zul je je misschien afvragen. Project 1: Schuur uitmesten: Welnu. De eerste stap is bijvoorbeeld gezet in het opruimen van de schuur. Het altaar van de oude bewoner eruit gesloopt, alle schroefjes uit de muur gehaald met als gevolg dat er nu een complete werkbank in de tuin staan. Overigens een werkbank die gemaakt is van oude keukenkastjes en andere rotzooi. De schuur is nu 2 keer zo groot en we kunnen zonder schaafwonden te ontwikkelen onze fietsen verkrijgen. Het begin is er, nu nog al die zooi die erin staat definieren en opruimen. Maar dat een nieuw project voor later (ah pro-aktief vooruit geschoven)Project 2: Dam tot damNotulen van de vergadering:Punt 6. Rondvraag: bestuurslid 1 tm 5 hebben geen vraag, voorzitter maakt melding van dam tot dam loop, is zelf enthousiast loper en wil met groep uit vereniging deze loop doen. B1, vindt prima, B2 heeft ooit geroepen D-D loop te doen en zegt toe mee te doen, B3 vindt goed B4 en 5 vragen of er ook dweilorkest nodig is. Ze weten er nog wel 1. Kortom; Ik ben B2 (watzeggiebaas) en heb ineens geroepen de Dam tot Dam loop te gaan doen. wat een toestand. En met mijn toestand is het nog heel wat werk te verzetten. Beetje op internet speuren leidt tot een strategie. 1. Schoenen zijn belangrijk, 2. Uitlopen is het doel (10 Engelse mijl in 2 uur) 3. Ik moet aan mijn techniek werken. Na veel vijven en zessen heb ik mijn outfit bij elkaar, en sta ik klaar om te hobbelen. Het is inmiddels 15 januari 2007, ik trek mijn strakke broek aan, heb mijn hartslagmeter stevig om mijn lijf gesnoerd, trek een shirtje aan, doe het hesje erover. Runningsocks aan de voeten, dikke loopschoenen aan. en zo loop ik de deur uit om te gaan trainen. Paukgeroffel trompetgeschal en andere standaard ouvertures van science Fiction films klinken in mijn hoofd. Mijn benen strekken zich, spieren spannen zich. Ik luister aandachtig naar mijn adem, niet hijgen, wel inspannen. Ik voel hoe mijn bloed zich een weg baant door mijn aderen. Mijn longen zich vullen met veel lucht. Tranen schieten door mijn hoofd en in mijn gedachten zie ik mijn moeder al bij de finish staan met bloemen. Wat een prachtig moment. Ik ben aan het hardlopen!!! 10 seconden nadat ik ben vertrokken sta ik alweer voor de deur. Ik heb mijn hele sleutelbos meegenomen en het gerinkel en geklots in het losse jaszakje van mijn flinterdunnen runnersjackje is heel vervelend. Na dit euvel te hebben verholpen loop ik alsnog de donkere nacht in. Het is begonnen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten