Sinds kort ga ik met de trein naar het werk. Stukje fietsen naar een klein stationnetje ’s morgens in de vroegte. (inderdaad, daar staan wagonnetjes keurig in de rij. Hakkehakkepufpuf weg zijn zij) Naar Amsterdam, en dan daar door naar Hilversum. Gewoon een lekker stuk treinen. Precies genoeg voor het lezen van 1 stuks gratis pers op de heenweg of een fijn geknapt uiltje op de terugweg. Vroeger ging dat wel anders. Toen reed ik met de auto naar mijn werk (of stond ik in de file zo je wilt). Sterker nog. In the old days had ik zelfs een lease-bak van de zaak. (klinkt dubbelop en is het ook, ik ken niemand met een leasebak van zichzelf) een peugeot 206 welteverstaan. En dat is een mooie auto. Een van de mooiste eigenschappen aan die auto, is dat de voorkant heel erg op een gezicht lijkt. Booskijkende lampen, een bumper en onderbumper die de mond “representen” en een motorkap die als een grote neus het gezicht completeert. Teken er een snorretje op en het is af zeg ik!. Na weer een fijne treinreis reed ik samen met mijn lieffie terug langs de dorpstraat. Daar zag ik een oranje variant van de door mij bejubelde 206. Deze had echter een flinke kus van een paaltje of motorrijder gehad waardoor een stevige deuk de voorkant ontsierde. Op de een of andere manier moest ik aan het gezicht denken waarbij nu de neus naar binnen was geslagen en de mond in een soort hazelip meets zuurpruim stand stond. Onbewust vertrok ik mijn gezicht alsof ik solidair met de auto wilde zijn. Met ingetrokken neus en een bijzonder vertrokken mond hoorde ik naast mij een grinnik. Zonder een woord te zeggen had Rianne door dat ik deze auto aan het imiteren was. Ze gaat er best goed mee om. Eigenlijk heel begripvol. En dat is heel lief van haar toch!?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten