Je kent ze wel. De stigmatiserenden en de gestigmatiseerden. Ik ben (hoewel vaak genoeg in een hokje gepropt te zijn) vaak schuldig aan stigmatisatie. Zo denk ik dat mijn zwager bij het uiteten altijd zal kiezen voor de carpaccio met het satéetje (iets waar de beste vent vaak genoeg van afwijkt), dat hanggroepjongeren altijd dingen stuk maken, dat meisjes van 15 de hele dag zitten te msn’en. En dan heb ik het nog niet eens over de land’s bekende vooroordelen. Dat bush een nare man is en thuis ook oorlog voert, dat beroemde rap negers altijd teveel goud aan de nek/oor/vinger/tanden hebben hangen, dat profvoetballers zo stom zijn als het achterend van een varken en ga zo maar door.
Onlangs heb ik gemerkt dat ik vooroordelen over bepaalde zaken ook heel makkelijk en onbewust kan bijstellen. Zo ook laatst.
Edje met slaap nog in de oogjes, was als een malle naar het station aan het spurten. Natuurlijk weer te laat weggegaan. Bed was ook weer veel te lekker… het zou verboden moeten worden!
Abonnement moet nog vernieuwd ooik. Extra trapje op de pedalen en Ed komt tevreden glimlachend naar het laatste klokmoment voor het station keurig op tijd aan. Nog ruim 3 minuten voor kaartje kopen en fiets wegzetten, gedag tegen krantenmannetje en trappetjes hinkelen. Makkie! Maar… wat is dat? Oh jee… paniek!! De trein komt al aangereden. Een 2e blik op de stationsklok geeft mij aan dat de trein ruim te vroeg is. (dat zeg ik net… 3 minuten!) dus die wacht wel. Edje koopt een mooi kaartje, huppelt toch wat zenuwachtig de trappen af en op en komt op het perron om de trein te vroeg weg te zien rijden. Verwensingen naar alles wat geel met blauw is (zoals daar zijn: chiquita bananen, treinwagonnetjes en politie agenten van chinese komaf) Om vervolgens op het bord te zien dat de trein gewoon die van een kwartier geleden was met ruim 10 minuten vertraging.
Oh ja… dat kon ook nog.. NS treinen die te laat vertrekken…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten